Pięć

-Dalej chłopcy, fanki czekają – pośpieszył ich, cały czas uśmiechnięty ochroniarz. Ile ja bym dała, żeby takiego mieć, jeśli chodzi o Marka to cały czas jest sztywny, dopiero kiedy jesteśmy sam na sam, robi się normalny.

-Idziemy, idziemy! –zaczął wykrzykiwać Niall.

-Dajcie z siebie wszystko –powiedziałam i udałam się za scenę.

-Dziś to chyba musimy podwójnie, przecież mamy specjalnego gościa. –poruszył brwiami Zayn, a reszta pośpiesznie udała się na scenę –Jeszcze raz przepraszam za tamto pytanie, nie powinienem...

-Daj spokój, skąd mogłeś wiedzieć. A teraz idź już na scenę –lekko go popchnęłam.

Chłopcy dali naprawdę świetny koncert. Muszę się przygotować na niezłą konkurencję… Nie, żartuję, ale są naprawdę świetni i widać, że kochają to, co robią.

W przerwach myślałam o trasie, nie wiem czy się zgodzić...

Siedziałam właśnie w garderobie, czekając na chłopców, którzy rozdawali autografy fanom, kiedy telefon zaczął dzwonić: ‘Tatuś <3’

- Tak?

- Hej. Kiedy wrócisz do domu? – zapytał.

- Czekam właśnie na chłopaków, zaraz powinni przyjść i będziemy się zbierać, a co?- odpowiedziałam.

- Zaproś ich na kolacje do nas. I nie chcę przyjąć odmowy. Będzie też ich manager bo mamy coś do omówienia.  A i ogarnij ich trochę, to będzie poważne spotkanie.

-Dobrze. Powinniśmy być za jakieś pół godziny.

-Czekam, pa. – powiedział i rozłączył się.

Poczekałam jeszcze z pięć minut i wreszcie drzwi się otworzyły. Ujrzałam w nich piątkę roześmianych chłopaków w garniturach, bo tak ubrani kończą koncert.

- Jest sprawa. – powiedziałam, a im miny zbledły- Jedziemy do mnie na kolacje. Ale sprawa jest poważna. Będzie tam mój tata, wasz manager i do tego najgorsze: mam was ogarnąć. – i wszyscy zaczęliśmy się śmiać. – a tak serio to za dwadzieścia minut mamy być u mnie.

-Trzeba się zbierać. – powiedział Lou – sam dojazd zajmie nam piętnaście minut.

Jechaliśmy tak, jak do kręgielni. Lou obok niego ja a reszta z tyłu. Zakładali się, co będzie na kolacje.

-A ty jak myślisz?- spytałam Louisa.

-O czym myślę?

-Co będzie na kolację.

-Twój tata umie gotować ?

-Trochę…

-Więc podejrzewam spaghetti.

-Wiesz, że ja też.

-To dajesz, zakładamy się z tymi z tyłu ? – jedną ręką wskazał na tyły.

-Jasne.

-Ej chłopaki mamy zakład! –krzyknął Louis.

-Jaki? –zapytał, od razu ożywiony Niall.

-Co przewidujecie na kolację? –zapytałam.

-Pizza! –usłyszeliśmy jeden, zgrany chór.

-A my dajemy na spaghetti. Przyjmujecie ?

-Jasne. O co?

-Znając mojego tatę będziemy mieli posprzątać po kolacji… więc przegrani sprzątają. Co wy na to?

-Jasne, że się zgadzamy.

Resztę drogi chłopacy krzyczeli, że wygrają zakład. Do mojego domu przyjechaliśmy po 5 minutach.

- Tato już jesteśmy.

- Dobrze.

- Proszę pana co na kolacje? – zapytał Niall.

- Pizza własnej roboty. – powiedział tata.

- Tato… Zawsze robiłeś spaghetti na takie okazje, a teraz co... – powiedziałam smutna.

- Przepraszam, ale myślałem, że chłopakom bardziej zasmakuje pizza niż spaghetti.

- To wasza wina. – powiedziałam, wskazując ręką na chłopaków.

- Lizzie idź się przebrać, masz coś na łóżku. –powiedział tata.

Poszłam do pokoju, a na łóżku zobaczyłam piękną fioletową sukienkę z czarnymi szpilkami. Założyłam ją i poprawiłam makijaż. Schodząc po schodach czułam wzrok każdego z mężczyzn zebranych w pokoju skierowany w moją stronę.

- Wow… - zaczął Lou.

- Wyglądasz … – powiedział Niall.

- Zjawiskowo. – dokończył Zayn, podchodząc do mnie i podając rękę.

- Dziękuję. – powiedziałam.

Po skończonym posiłku tata zaczął przemówienie :

- Więc zebraliśmy się dzisiaj tutaj, aby… - powiedział z powagą.

- Tato..  mógłbyś do konkretów?- powiedziałam, a reszta się zaśmiała.

- Dobrze, więc wiecie już, że Liz miała wyjechać w trasę koncertową po Ameryce, gdy byłem dzisiaj w wytwórni kazało się, że to także wytwórnia One Direction. Pogadaliśmy trochę z Robem i stwierdziliśmy, że jeśli było by dla was lepiej możecie wyruszyć w trasę razem. O ile chcecie... – każdy miał zszokowaną minę, ale już po chwili przytulaliśmy się z chłopakami, skacząc ze szczęścia. Szczerze, to teraz chcę jechać w tą trasę, przynajmniej będę miała tych idiotów koło siebie. Staliśmy tak około pięciu minut.

- Dobra to kto sprząta po kolacji?- zapytał tata, a chłopcy przenieśli wzrok na mnie i na Lou.

- My – powiedzieliśmy zrezygnowani, udając się do kuchni, z rękoma pełnymi brudnych talerzy.

-Ja myję –zgłosiłam się, wkładając ręce do zlewu pełnego wody z wielką pianą.

-O nie, ja zmywam, ty wycierasz –sprzeciwił się.

-Serio chcesz się kłócić? –uniosłam brwi do góry, Louis tylko twierdząco pokiwał głową –Dobra masz –rzuciłam w niego pianą –odechce ci się zmywać – zaczęłam triumfalnie się śmiać.

-Do twarzy ci z mokrymi włosami i z pianą na nosie – uśmiechnął się.

Po chwili oboje byliśmy już cali mokrzy, pech chciał, że miałam na sobie te cholerne szpilki, więc poślizgnęłam się na mokrej podłodze, wyginając sobie przy tym nogę.

-Co jest? –zapytał, podbiegając do mnie.

-Nie wiem –odpowiedziałam, ściągając buty –to te cholerne szpilki, ała –zaczęłam stękać z bólu, który rozsadzał mi nie tylko kostkę, ale całą nogę.

-Dobra, musimy ci to czymś posmarować, gdzie masz apteczkę?

-W szafce do góry –wskazałam palcem na to miejsce. Louis pośpiesznie wstał i wyciągnął apteczkę. Później posmarował mi kostkę maścią i opatrzył ją bandażem.

-Jedźmy lepiej do szpitala, to może być coś poważnego. –powiedział zaniepokojony.

-Nie, nie, będzie okej, pomóż mi tylko wstać. –szybko wyciągnął rękę, by mi pomóc –O, dzięki –zaczęłam utykać, nie radząc sobie z chodzeniem.

-No dobra, chodź tu –podszedł do mnie, biorąc na ręce.

-Louis postaw mnie na ziemi, dam sobie radę.

-Tak, tak wyjdziesz stąd za rok –uśmiechnął się i zaczął dreptać.

-Liz, co się stało? –zapytał tata, widząc mnie na rękach Lou. Potem zobaczył także kostkę.

-To nic, będzie dobrze –powiedziałam.

-Liz jutro masz występ, nie wyjdziesz na scenę ze skręconą kostką –powiedział zaniepokojony –musi to zobaczyć lekarz.

-Tato wszystko będzie dobrze, tylko weźcie mnie w końcu postawcie! –wydarłam się, mając dość tego, że teraz to on trzyma mnie na pół z Louisem.

-Dobra zaniosę cię do góry, a potem zbieramy się chłopaki –Louis zwrócił się do zgrai rozwalającej mój salon i próbującego ogarnąć ich Roba.

W końcu dotarliśmy do mojego pokoju. Louis położył mnie na łóżku i zaczął oglądać zdjęcia leżące na biurku.

-To twoja mama? –zapytał, podnosząc jej zdjęcie, ja tylko przytaknęłam –jesteś do niej podobna –uśmiechnął się.

-Każdy, kto był w tym pokoju mi to powiedział. –odpowiedziałam. –ale nie gadajmy o tym, okej?

-Jasne –odpowiedział, siadając koło mnie. –przepraszam.

-Za co? –zapytałam zdezorientowana.

-Za to, że zapytałem  twoją mamę i za to, że skręciłem ci kostkę.

-Przecież tego nie zrobiłeś.

-Kobieto, oboje dobrze wiemy, że prędzej, czy później i tak to na mnie zwalisz, więc żeby nie było, przepraszam już teraz. –zaśmiał się.

-Nie zwalę, to nie twoja wina –odwzajemniłam uśmiech.

-Dzięki. Wiesz, ja muszę już lecieć, późno się zrobiło. Zobaczymy się jutro?

-Będziemy się teraz spotykać codziennie?

-A dlaczego nie? Chyba się lubimy, co?

-No nie wiem. Ja was lubię, nie wiem jak wy mnie… -zaśmiałam się.

-My, a w każdym bądź razie na pewno ja cię lubię, więc możemy się spotykać nawet kilka razy dziennie. Mnie to nie przeszkadza.

-To świetnie, a co do jutra, to raczej się nie wyrobię, bo od rana będę już w arenie. Jeśli chcecie, to po prostu przyjdźcie na próbę i koncert –uśmiechnęłam się.

-Dobra, pogadam jeszcze z chłopakami, a ty dbaj o nogę. –odwzajemnił uśmiech i wyszedł z pokoju. Po kilku minutach przyszedł tata.

-Możesz mi powiedzieć, co wy tam robiliście. Cała kuchnia pływa, a ty masz skręconą kostkę. Nie rozumiesz, że musisz wyjść jutro na scenę?

-Tato, nie zachowuj się tak, jakby zależało ci tylko na tym, że zarabiam pieniądze. Jestem tylko człowiekiem i takie rzeczy się zdarzają.

-Tak, a ten Louis to co? Dobrze się bawiliście, topiąc kuchnię? Bo chyba jego dziewczynie się to nie spodoba.

-Co? –zapytałam, nie wiedząc o kim właściwie mówi tata.

-Nie słyszałaś o niejakiej Eleanor? To dziewczyna Louisa. –przypomniały mi się słowa Nialla, o problemie Louisa.

-Co? –powtórzyłam pytanie.

-Powiedz, kiedy skończysz zadawać te same pytania. Wtedy wrócę i pogadamy spokojnie.

Przecież kiedy zapytałam na kręgielni, który z nich ma dziewczynę, tylko Liam odpowiedział. Skoro Louis też się z kimś spotyka mógł mi chyba powiedzieć. To raczej nie tajemnica, skoro wie o tym cały świat.

* * *
Część piąta gotowa! Mam nadzieję, że ktoś to czyta, a jeśli już czyta, to że się podoba. Mamy wakacje, więc podejrzewam, że rozdziały będą publikowane popołudniami, a nie wieczorami :) 
Uwagi, zastrzeżenia piszecie w komentarzach lub na twitterze: 
@DayDream_x33 -Marta

Lots of love,
Bye :*