Dwadzieścia dwa

Policja przesłuchiwała mnie przez jakąś godzinę, ciągle pytając, czy pamiętam coś jeszcze oprócz huku i płaczu małej. Jak do cholery mam coś pamiętać, skoro straciłam przytomność?  Jedyne, co jeszcze utkwiło mi w głowie to jak Louis ratuje Alice. Nic więcej.

Opowiedziałam więc to, co pamiętałam funkcjonariuszom, po czym zarówno oni, jak i mój ojciec, który był przy przesłuchaniu, opuścili salę. Po chwili dołączyli do mnie Louis i Mark.

-Potrzebujesz czegoś? –zapytał 'ten drugi'.

-Nie. –odpowiedziałam, kiwając przecząco głową.

-W takim razie ja będę już leciał. Dzwoń jakby co. –uśmiechnął się i podszedł pocałować mnie w policzek. Po wykonaniu gestu, opuścił pomieszczenie.

-Nie mów, że jesteś zazdrosny. –uniosłam brwi.

-Nie. –odpowiedział, ciągle patrząc przez okno.

-Tak, tak. –powiedziałam sarkastycznie, uśmiechając się pod nosem.

-A tak serio, jak mógłbym nie być zazdrosny, jeśli ten koleś cały czas coś od ciebie chce? –czułam, że cały czas leżało mu to na sercu – Kocham cię, więc chyba mam prawo być zazdrosny, hm? –obrócił się w moją stronę.

Byłam z początku trochę zszokowana, bo owszem, mówił, że mnie kocha, ale tylko wtedy, gdy byłam nieprzytomna, albo jak nie do końca ogarnięta w sytuacji. Wstałam więc, mimo tego, że lekarz nie koniecznie mi na to pozwolił i z całej siły go przytuliłam. Znów poczułam zapach jego perfum i znów miałam wrażenie, że mogę nazwać go moim.

-Wiesz, że nie powinnaś wstawać. Wracaj do łóżka. –posłuchałam go, wracając do łóżka, jednak nie położyłam się na nim, tylko usiadłam –Nie kazałaś mi tego robić, ale znów chcę cię przeprosić…

-Louis… -na serio jestem już zmęczona tymi jego przeprosinami.

-Nie, poczekaj. –siadł naprzeciw mnie – Muszę to w końcu powiedzieć tobie prosto w oczy. Jeszcze raz, naprawdę cię przepraszam. Nie powinienem tego robić, nawet jeśli niewiadomo jak bardzo zależałoby mi na One Direction.  Jestem największym dupkiem chodzącym po tej planecie i zdaję sobie z tego sprawę. Chcę tylko, żebyś wiedziała, że  ten dupek cię kocha…

-A ja kocham tego dupka .–uśmiechnęłam się i prawdopodobnie pierwszy raz wyznałam mu miłość. Tak, to zdecydowanie był pierwszy raz, kiedy to powiedziałam.

-Słucham?- zapytał niedowierzając.

-Też cię kocham Louis i nie chcę cię stracić ponownie. –powiedziałam już prawie płacząc, on nic nie odpowiedział, tylko wstał z krzesła i lekko mnie pocałował. Nagle przestał i… ukląkł przed moim łóżkiem, chcąc otworzyć usta, ale w zamian otworzyły się drzwi od sali. Stanął w nich tata.

-Nie będę wam przeszkadzał.- powiedział zmieszany, widząc, co wyczynia Lou.

-Nie poczekaj. Może chciałbyś to widzieć. – powiedział Louis– Elizabeth McClair czy zostaniesz moją dziewczyną? – zapytał, a ja nie wiedziałam, co powiedzieć.

-Tak- w końcu przemówiłam– tak, zostanę. –uśmiechnęłam się i od razu zarzuciłam ręce na szyi Louisa.

-No hej. –po jakichś dwóch godzinach w szpitalu zjawili się wszyscy, oprócz Liama.

-No hej. –odpowiedziałam, odbierając uścisk od każdego z nich.

-Jak się czujesz? –zapytał Zayn.

-Lepiej. –odpowiedziałam uśmiechnięta –A gdzie Liam?

-Pojechał na lotnisko po Danielle. W sumie to dobrze, bo mamy sprawę.- Niall usadowił zadek na moim łóżku.

-Tak, słucham. –odpowiedziałam, krzyżując ręce na piersiach.

-Liam ma niedługo urodziny… impreza już zaplanowana… tak przy okazji, jesteś zaproszona… -zaczął przytakiwać po każdym wypowiedzianym ‘zdaniu’ –jest jeden problem… -teraz też przytaknął.

-Nie macie prezentu. –stwierdziłam stanowczo.

-Skąd ty to? –zdziwił się Harry.

-Bo znam was nie od dziś. –puściłam mu oczko –Macie jakiś pomysł?

-No właśnie żadnego, ty jesteś od planowania prezentów. –powiedział Niall.

-Kto tak powiedział? –uniosłam brwi.

-Harry. –Horanek wskazał ręką na stojącego przy oknie Harolda.

-Styles? –spojrzałam na plecy Harrego, bo nie raczył się odwrócić.

-Pomyślałem, że zechcesz nam pomóc wybrać jakiś zacny prezent dla Liama, no ale jeśli nie, to musimy poradzić sobie sami. –zrobił smutną minkę, w końcu się odwracając.

-Pomogę wam, tylko najpierw muszę stąd wyjść, nie sądzisz?

-Oh to świetnie –powiedział Zayn. Nic nie odpowiedziałam, tylko ciepło się uśmiechnęłam –A kiedy cię stąd wypuszczą?

-Nie wiem jeszcze. Najpierw chcą mi zrobić badania. Najwcześniej za dwa, trzy dni…

-W takim razie załatwimy zakupy w przyszłym tygodniu, a ty masz tutaj dużo czasu, żeby coś wymyślić. –Harry cwaniacko się uśmiechnął.

-Taa… Harry gdzie masz Alice? –ktoś o niej zapomniał, coś?

-Zayn, gdzie mamy Alice? –przeraził się Harold.

-Jest w samochodzie. –odpowiedział, jak gdyby nigdy nic, wpatrując się w ekran telefonu –Jezu, Harry ona została w samochodzie! –wydarł się, kiedy w końcu skapnął się, co zrobił razem z Niallem i Harrym. Na szczęście taty nie było na razie w sali, więc nie miał możliwości ich zabić.

Chłopcy siedzieli u mnie do samego wieczora. W między czasie odwiedził nas także Liam, razem z Danielle. Tyle razy o niej słyszałam, a dopiero teraz, w takich okolicznościach mogłam ją poznać. Jest świetna i dobrze się dogadujemy. Od razu znalazłyśmy wspólny język i kiedy już zaczęłyśmy rozmawiać, nie mogłyśmy przestać.   

Gdy chłopcy, razem z tatą wyszli, zostałam sama w pustym, brzydkim pokoju. Po chwili zasnęłam.

Rano gdy się obudziłam przy moim łóżku siedział Louis. Uśmiechnęłam się do niego ciepło i zmieniłam pozycję z leżącej do siedzącej.

-Cześć. –powiedziałam –Długo już tu siedzisz?

-Hej, –pocałował mnie w policzek –jakieś dwadzieścia minut. –automatycznie spojrzałam na zegarek, który wskazywał 7.17.

-Ty, Louis Tomlinson, który najchętniej codziennie wstawałby o 15, przyszedłeś do mnie o 7 rano? –zapytałam zdziwiona.

-Tak. –odpowiedział zdecydowanie, lekko się uśmiechając.

-Dlaczego?

-Nie wiem, nie mogłem spać całą noc, a po drugie kocham patrzeć na twoją mordkę jak śpisz. –mimowolnie się uśmiechnęłam, poklepując miejsce koło siebie, na znak, że ma się koło mnie położyć. Posłusznie wstał z krzesła i zajął miejsce bliżej mnie.

-Ile razy tak już patrzyłeś na moją mordkę? –zapytałam, kładąc się na jego ramieniu.

-Po jakimś czasie przestałem liczyć –słodko się uśmiechnął.

-Mogę ci coś powiedzieć?

-Wszystko.

-Kocham cię. –powiedziałam, a on pocałował mnie w głowę.

-Nie martw się, ja ciebie mocniej. Zapomniałem ci podziękować…

-Za co? –zapytałam zdziwiona.

-Za to. –odpowiedział, wyciągając kartkę z tylnej kieszeni swoich spodni. Otworzyłam ją i ujrzałam słowa, które pisałam zaraz po tym, jak Louis był w moim ogrodzie, rzucając kamienie w okno.

-Aaa… to. Nic takiego. –spojrzałam na niego.

-To nic takiego sprawiło, że się nie poddałem i nie przestałem wierzyć w to, że się obudzisz. Kocham cię. –jeszcze mocniej objął mnie ramieniem, a ja tylko wtuliłam się w niego, czując się najbezpieczniej na świecie. W tych także ramionach kilka minut później zasnęłam. 

* * *