Dziewiętnaście

Zgasiłam silnik samochodu, parkując przy wejściu do studia. Alice przez całą drogę ściskała w rączkach misia, którego dostała od Louisa, więc nie pozostało mi nic innego, jak zabrać nie tylko ją, ale także zabawkę. W studio czekał już tata i... reszta bandy One Direction? (?!) Co oni tutaj robią, ja się pytam?

-Czeeeeść? –zaczęłam niepewnie –Co wy tu?

-Też się cieszę, że cię widzę. –powiedział Niall, mocno mnie ściskając.

-A tak serio? –spojrzałam na każdego po kolei.

-Po pierwsze chcieliśmy się z tobą zobaczyć, a po drugie twój tata poprosił nas, żebyśmy powiedzieli, co myślimy o twojej nowej piosence. -zmierzyłam tatę wzrokiem, bo zrobił coś bez mojego pytania.

-No co? Przyda ci się opinia kogoś innego, niż ojca. Po drugie oni są w twoim wieku i powiedzą mi, czy to spodoba się młodzieży.

-Dobra, nie tłumacz się. -wywróciłam oczami - Możemy już zacząć?

-Tak. –odpowiedział tata, zabierając na ręce Alice. Ja tylko się uśmiechnęłam, widząc jak mała cały czas cieszy mordkę z prezentu od Lou, a on robi to samo, widząc, że sprawił radość tej małej istotce.

Weszłam do drugiego pomieszczenia, izolując się od reszty, widząc ich tylko przez szybę.

-Zaczynamy? –usłyszałam głos w słuchawkach. Tylko twierdząco pokiwałam głową, spoglądając na kartkę, na której zapisany był tekst do piosenki, którą pisałam na ławce w parku.

The storystarts when it was hot and it was summer andI had it all, 

I had him right there where I wanted him

Tak brzmiały pierwsze słowa do piosenki. Z muzyką nie było problemu, bo kilka dni wcześniej dostałam nieco materiału od mojego producenta. Ta melodia idealnie nadawała się do słów, które były napisane o tej całej sytuacji z Eleanor. Nawet nie musiałam patrzeć na Lou, żeby skapnął się, że o to chodzi.  

Come on show me how much better you are
See you deserve some applause
Cause you're so much better
She took him faster than you could say sabotage

Wyśpiewałam ostatnie wersy, co trzeba było poprawić jeszcze kilka razy, bo cały czas coś komuś nie pasowało. Jednak po pół godzinie powiedziałam stanowcze ‘Dosyć’ i po prostu wyszłam z pomieszczenia.

-Jest okej, nie martw się. –zjawił się koło mnie Harry.

-Jak dla mnie też jest nieźle, ale oni mają cały czas jakiś problem.

-Najważniejsze, że tobie się podoba. Nie myśl o nich. –uśmiechnął się, obejmując mnie –To co, jakaś kolacja dziś?

-Tak, jestem wolna. –odwzajemniłam uśmiech –Spotkajmy się w Nandos o 19, hm?

-Jasne. Wróćmy do chłopców. –zdjął rękę z mojego ramienia, jednocześnie pomagając mi wstać z kanapy.

Wróciłam do studio, po małym ochłonięciu, nie mając zamiaru już nic poprawiać w ostatniej piosence. Zaczęłam więc śpiewać ‘Long Live’, które zostało napisane pod koniec trasy z One Direction. Po kilku razach powtarzania tej piosenki, mój ojciec zarządził kilkunasto minutową przerwę. Postanowiłam wykorzystać ją na zrobienie zakupów do domu, bo lodówka świeci pustkami. Pożegnałam więc na chwilę chłopców i tatę, biorąc ze sobą Alice. Oczywiście każdy po kolei zaoferował się, żeby jechać ze mną, ale nie miałam zamiaru robić niewiadomo jak wielkich zakupów, więc postanowiłam wybrać się do marketu sama z małą. Wsiadłam do samochodu, wcześniej zapinając Alice w foteliku na tyle auta. Po chwili parkowałam już na parkingu TESCO. Zabrałam małą i weszłyśmy do sklepu. Wzięłam duży koszyk, w którym umieściłam Alice. Do koszyka lądowały produkty codziennego użytku;  płatki, mleko, soki. Później podeszłyśmy do kasy i zaczęłam wypakowywać wszystkie produkty, następnie po skasowaniu lądowały na poprzednie miejsce już w siatkach. Po kilku minutach byłyśmy już w samochodzie. Odpaliłam silnik i udałam się na główną ulicę prowadzącą do studia. Według przepisów stanęłam na czerwonym świetle. Gdy zapaliło się zielone wolno ruszyłam przed siebie. Po chwili poczułam mocne szarpnięcie, usłyszałam głośny huk i płacz Alice. Później pamiętam wszystko jak przez mgłę…

*Perspektywa Louisa *

Poszedłem do najbliższego kiosku kupić wodę i jakieś jedzenie dla Nialla, ten wszystko zjadł w niecałe 10 minut! Kupiłem 3 wielkie paczki chipsów, wodę dla mnie i Liama, oraz colę dla taty Lizzie, Nialla, Zayna i Harrego.

Kurwa, mam wyrzuty sumienia z racji tego, co jej zrobiłem. Ale, to nie moja wina, musiałem zrobić to, dla dobra zespołu. Szczerze, to powinienem teraz odejść z One Direction i być szczęśliwy z nią, z dziewczyną, którą kocham. Tak kocham ją. Chyba właśnie pierwszy raz przyznałem się do tego. Nigdy jej tego nie powiedziałem, ale jeśli ona mi więcej mi nie zaufa, to nie będę miał już okazji tego wyznać.

Gdy przechodziłem na światłach usłyszałem głośny huk z prawej strony, przechyliłem głowę, by spojrzeć co się stało i zobaczyłem jak jakaś ciężarówka uderzyła w samochód osobowy. Przyjrzałem się samochodowi i przypomniałem sobie, że Lizzie jechała podobnym. Zobaczyłem numery rejestracyjne, w duchu modląc się, żeby to nie był jej samochód. TAKIE SAME, KURWA. Rzuciłem wszystko, co miałem w rękach i pobiegłem w stronę wypadku. Przedostałem się do siedzenia kierowcy i zobaczyłem ją całą we krwi. Chwilę siłowałem się z drzwiami od samochodu, próbując je otworzyć. Po niecałej minucie –która wydawała się wiecznością- otworzyłem je i odpiąłem jej pasy. Delikatnie wsunąłem ręce pod jej ciało i uniosłem lekko w górę.  Chwilę później poczułem jak przytula się do mnie, zaczynając płakać.

-Lizzie, wszystko jest dobrze- mówiłem spokojnie, łagodnym głosem. Zaniosłem ją na polankę, z dala od samochodów, z których zaczynał lecieć dym.

-Zostaw mnie, idź po Alice. – powiedziała stanowczo, ale słabym głosem. Położyłem ją na swojej kurtce, na trawie. Lekko ją pocałowałem i pobiegłem w stronę już palącego się samochodu. Mała płakała, nawet nie wiedząc, co się stało. Szybko, rozpiąłem jej pasy i wziąłem w ramiona. Troszkę się uspokoiła, ale nadal płakała. Zobaczywszy ogień wychodzący z pod maski, zacząłem biec w stronę Lizzie. Po chwili auto wybuchło.

*Perspektywa  Liz *

Zobaczyłam Lou wyciągającego Alice z auta, lekko się uśmiechnęłam. Nagle moja głowa przekręciła się jakoś w bok. Po chwili usłyszałam odgłos wybuchającego auta. Później nie pamiętam już nic. 

* * * 

Rozdział krótki, bo nie ma komentarzy... 

Jeśli kogoś tym uraziłam to przepraszam, ale po prostu chcę mieć pewność, że nie piszę tego tylko dla własnego odbioru. Przy poprzednich rozdziałach udawało Wam się zgromadzić po kilka komentarzy, nie wiem, co stało się teraz .. 

W każdym razie dziś nie mam nic do powiedzenia, bo mój humor i tak się zepsuł, razem z rozpoczęciem roku szkolnego .. -.- 

Paa xxx